"Ο ΝΑΣΟΣ"

Περισσότερες Πληροφορίες:

Ποιος είναι ο Νάσος; Παιδί των τουριστικών επαγγελμάτων, ψελλίζει ξενικές φράσεις - ξέρει ξένες γλώσσες, λέει – όσες χρειάζονται για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον ξένο πολιτισμικό τουρισμό που τον γαλουχεί. Αυτό του επιτρέπει να μην είναι χωριάτης, αλλά να κινείται, μάλλον να επιπλέει στην Αθήνα, όχι βέβαια ως ισχυρός αλλά με την ελαφρότητα του φελού. Είναι αγαθιάρης μιας υποαναπτυξίας θρεμμένης από το ποδόσφαιρο, το σήριαλ και τον νεοελληνικό κινηματογράφο. Είναι «αυτοδημιούργητος», παραμένει «λαός» μεταξύ περιθωρίου και κοινωνίας, είναι αδηφάγος της κενότητας της ζωής, έχει γκόμενα, και του είναι αδύνατο να πιάσει μια επικοινωνία με τον μουσικό της παράστασης, γι αυτό κι όλο μιλάει ο ...ίδιος.

Το έργο φιλοδοξεί να δώσει μια μονογραφία του λαικού τύπου του σήμερα. Ο λαικός τύπος του «Νάσου» είναι ένα πρόσωπο τόσο συχνό στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Είναι ο γνωστός μας μάγκας, ο ονειροπόλος της κομπίνας, ο συναισθηματικός και εύθικτος και ανοιχτοφιλότιμος, ο βωμολόχος της υποκαθαρεύουσας – αργκό και ο – στο βάθος – φουκαράς, το προϊόν μιας άδικης κοινωνίας που εμποδίζει τους προλετάριους να γίνουν καθωσπρέπει. Νομίζει ότι είναι ατσίδας, ενώ απλώς είναι ένα κορόιδο, ουσιαστικά είναι ένα αξιοθρήνητο θύμα, θύμα της οικογένειάς του, του εαυτού του, της ταξικής του προέλευσης, της νεοελληνικής ιστορικής συγκυρίας. Ενώ γελούμε για το δείκτη νοημοσύνης του και με τα καμώματά το, αιφνιδίως, όταν μιλάει με την μάνα του δείχνει έναν προβληματισμό που θα τον περιμέναμε μόνο από έναν επαναστάτη...
Ο Νάσος πρωτοανεβάστηκε στο Σατιρικό Θέατρο το 1986 και σημείωσε ανεπανάληπτη επιτυχία. Η σκηνοθεσία έγινε από τον Χρίστο Ζάνο και οι βασικοί πρωταγωνιστές ήταν οι Αντρέας Τσουρής (ο πρώτος του ρόλος μετά τις σπουδές του) και η Πόπη Αβραάμ. Το Δ.Σ. του Σατιρικού Θεάτρου αποφάσισε να ξανανεβάσει το έργο μετά από 27 χρόνια, γιατί είναι διαχρονικό και τα προβλήματα της νεολαίας παραμένεουν τα ίδια.